یا ابا صالح المهدی ادرکنی

 فایده عطسه و برخورد با آن

مرحوم شیخ صدوق ، طوسى ، طبرسى و برخى دیگر از بزرگان رضوان اللّه تعالى علیهم ، به نقل از نسیم - خادم امام حسن عسكرى علیه السلام - حكایت كنند:
هنگامى كه حضرت صاحب الزّمان علیه السلام از رحم مادر به دنیا آمد، انگشت سبّابه خود را به سمت آسمان بلند نمود؛ و در همین لحظه نگهان عطسه اى كرد و سپس اظهار داشت : ((الحمد للّه ربّ العالمین ، و صلّى اللّه على محمّد و آله )).
بعد از آن با كمال فصاحت فرمود: ظالمان و ستمگران گمان كرده اند كه حجّت و ولىّ خداوند متعال زایل و نابود شونده است ، چنانچه به ما اجازه سخن گفتن و بیان حقایق داده شود، همانا شكّ و شُبهه از بین خواهد رفت .
همچنین به نقل از نسیم خادم حكایت نمانند:
یك شب پس از آن كه حضرت مهدى موعود (عجّل اللّه تعالى فرجه الشرّیف ) تولّد یافت ، چند روزى بعد از آن به محضر مبارك آن حضرت شرفیات شدم ، هنگامى كه نشستم عطسه كردم .
حضرت در حقّ من دعائى كرد و فرمود: ((یَرْحَمُكَ اللّهُ)).
من از محبّت و دعاى حضرت ، بسیار خوشحال شدم .
سپس به من فرمود: اى نسیم ! آیا مى خواهى تو را به نتیجه و فایده عطسه آشنا سازم ؟
عرضه داشتم : بلى ، فدایت گردم .

حضرت در همان موقعیّتى كه تازه به دنیا آمده بود، فرمود: ((هُوَ أمانٌ مِنَ الْمَوْتِ ثَلاثَةُ أ یّامٍ)) یعنى ؛ عطسه انسان را از مرگ به مدّت سه روز در اءمان مى دارد.(1)

1- آدرس هر دو داستان : إكمال الدّین : ص 430، ح 5، غیبة شیخ طوسى : ص 232، ح 200، و ص 244، ح 211، إعلام الورى طبرسى : ج 2، ص 217، الخرائج و الجرائح :: ج 1، ص 465، ح 11، وج 2، ص 693، ح 7.

نشانه های قبل از ظهور

مرحوم شیخ صدوق و برخی دیگر از بزرگان آورده اند:
روزی حضرت امیرالمؤمنین ، امام علی علیه السلام در جمع بسیاری از مردم سخنرانی می نمود؛ در ضمن فرمایشات خود، خطاب به مردم كرد و اظهار داشت : ای مردم ! پیش از آن كه من از بین شما رحلت نمایم و مرا از دست دهید، آنچه می خواهید سؤ ال كنید و جویا بشوید تا از علوم من بهره مند گردید.
از بین افراد جمعیّت ، شخصی به نام صعصعه بن صوحان از جای برخاست و سؤ ال كرد: یا امیرالمؤمنین ! دَجّال چگونه و در چه زمانی خارج می شود؟
امام علی علیه السلام در جواب فرمود: پیش از خروج دجّال ، علائم و نشانه هائی است كه یكی پس از دیگری ظاهر و واقع خواهد شد، از آن جمله : مردم نسبت به نماز بی توجّه شده و كارهای دنیا و امور شخصی را در أولویّت قرار می دهند، نسبت به امانت بی اعتنا گشته و سهل انگاری می كنند، دروغ و دروغ گوئی را حلال و توجیه می نمایند؛
و نیز رباخواری شایع و عادی گردد. مردم ساختمان ها را محكم و مجلّل بنا می كنند، دین و احكام شریعت را با دنیا و اموال آن مبادله می نمایند، افراد سفیه و بی خرد برای اجراء امور جامعه برگزیده می شوند، زنان در مسائل مختلف مورد مشورت قرار می گیرند، دید و بازدید خویشاوندان با یكدیگر قطع می گردد.
و پیروی از تمایلات و هواهای نفسانی انجام می پذیرد؛ و خونریزی ، عادی و ساده گردد، حلم و بردباری مذموم و به ظلم و تجاوز فخر و مباهات شود. رؤ ساء و حكماء، اشخاصی فاجر و فاسق باشند، كارگزاران و گردانندگان امور جامعه ، افرادی ظالم و بی باك خواهند بود؛
و عارفان عالم ، نسبت به دین خائن باشند؛ قاریان ، قرآن را وسیله معاش و خودنمائی قرار دهند، شهادت و گواه ناحقّ رایج گردد، تهمت و ارتكاب گناه عادی و ساده باشد. قرآن را - فقط - زیبا بنویسند و زیبا بخوانند (بدون آن كه توجّهی به معنا و محتوای آن داشته باشند؛
و نیز بدون آن كه در امور زندگی و موقعیّت كاری خود، مورد عمل قرار دهند)، مساجد و عبادتگاه ها مزیّن و مجلّل - ولی بی محتوا - باشد، دل ها از یكدیگر جدا و بلكه مخالف همدیگر گردند، عهد و وفا اهمیّتی نداشته ؛
و زن ها با مردان در امور اقتصادی و تجاری مشاركت نمایند. افراد فاجر و فاسد - بجهت ایمنی از شرّشان - مورد احترام قرار می گیرند، دروغ گویان تصدیق و تاءیید می شوند، هركس نسبت به دیگری بدبین و مشكوك می باشد؛ و به همدیگر جسارت و توهین روا داشته و انجام می دهند، زنان سوار اسب و موتور، دوچرخه و… می شوند؛
و همچنین از جهت قیافه ، زنان و مردان شبیه یكدیگر می گردند. برای هر قضیّه و جریانی شهادت دهند، بدون آن كه در جریان امر و یا از واقعیّت خبر داشته باشند و یا بدانند كه حقّ با كیست .
مردم احكام و مسائل دین را می آموزند نه برای دین ، بلكه برای دنیا و معاش ، آن ها دنیا و متعلّقات آن را باارزش و عظیم بدانند؛
ولی آخرت را بی ارزش و هیچ محسوب نمایند. گرگان صفتان ، لباس میش بر تن كنند؛ ولی دل ها و درون آن ها متعفّن و فاسد باشد. سپس حضرت امیرالمؤمنین علی صلوات اللّه علیه افزود: در یك چنین زمانی هركس و هر مؤمنی به دنبال پناهگاهی می گردد؛
در آن هنگام دجّال ظهور و خروج می كند، در حالی كه چشم راست ندارد و چشم چپش در پیشانی او همچون ستاره صبح می درخشد، در پیشانیش نقش كافر می باشد. او سوار بر الاغی سفید رنگ خواهد بود و به سوی شامات حركت می كند و در محلّی به نام بیداء - كه بین مكّه معظّمه و مدینه منوّره واقع شده است - درون زمین فرو می رود؛
و تمام تابعین و پیروان او حرام زاده هستند. سپس امام زمان علیه السلام ظهور و قیام می نماید؛ و نیز حضرت عیسی مسیح علیه السلام حضور می یابد و پشت سر او نماز می خواند.

همچنین مرحوم شیخ مفید آورده است : امام جعفر صادق علیه السلام فرمود: پیش از آن كه حضرت قائم - آل محمّد علیهم السلام - قیام و ظهور نماید؛ بجهت زیادی معصیت و گناه ، مردم به وسیله آتش و نور سرخی كه در آسمان نمایان می شود مورد زجر و سختی قرار می گیرند،
در بغداد و بصره خَسف و نقصان به وجود آید، در بصره خونریزی شود و ساختمان هایش خراب و اهل آن فانی گردند، در عراق خوف و وحشتی حاكم شود كه راه فرار و نجاتی بر آن ها نباشد.

چهل داستان و چهل حدیث از امام زمان(ع)/ عبدالله صالحی

خلاصه حالات چهاردهمین معصوم : دوازدهمین اختر امامت

آن حضرت نزدیك طلوع فجر، روز جمعه ، نیمه ماه شعبان ، سال 254 هجرى قمرى (1) در شهر سامراء به طور مخفى و پنهان از دید عموم ، پا به عرصه وجود نهاد.
نام : م ح م م د (3)صلوات اللّه و سلامه علیه ؛ و عجّل اللّه تعالى فى فرجه الشّریف .(2) .
كنیه : ابوالقاسم ، ابوجعفر و… .
لقب : بیش از نهصد لقب براى حضرتش ذكر كرده اند كه در كتب مختلف موجود مى باشد از آن جمله : مهدى ، حجّت ، منتقِم ، بقیة اللّه الا عظم ، قائم آل محمّد، صاحب الزّمان و… .
پدر: امام حسن عسكرى صلوات اللّه و سلامه علیه .
مادر: به نام هاى نرجس ، ملیكه ، ریحانه ، صیقل و سوسن معروف است .
نقش انگشتر: ((أنَا حُجَّةُ اللّهِ وَ خاصَّتُهُ)).
دربان : چهار نفر به نام هاى عثمان بن سعید، محمّد بن عثمان ، حسین بن روح ، علىّ بن محمّد سمرى ، در غیبت صغرى وكالت و وساطت حضرت را بر عهده داشته اند.
جریان ولادت آن حضرت ، همانند حضرت موسى كلیم علیه السلام در كنار كاخ طاغوت زمان ، مخفى و پنهان از دید جاسوس ها و عموم مردم انجام گرفت .
حضرت داراى دو غیبت بوده است : یكى غیبت صغرى - كه حدود هفتاد و پنج سال به طول انجامید - و دیگرى غیبت كبرى مى باشد - كه تقریبا از سال 330 هجرى قمرى شروع شد.
و از آن زمان به بعد براى حضرت ، وكیل و نائب خاصّ معرّفى و معیّن نشده است ، بلكه مجتهدین جامع الشّرایط - به عنوان وكیل و نائب عامّ - امور جامعه را بر عهده داشته و دارند.
آن حضرت در همین جامعه ، بین افراد رفت و آمد و در مجالس به صورت ناشناس شركت مى نماید؛ و نیز همه را مى بیند و شاهد اعمال همگان خواهد بود.
ولى دیگران هم گرچه او را مى بینند، امّا شخص حضرتش را نمى شناسند كه كدام یك از اشخاص مى باشد.
افراد بسیارى در غیبت كبرى به محضر مباركش شرفیاب شده اند و كسب فیض ‍ كرده اند.
علائم و نشانه هاى متعدّد و گوناگونى جهت ظهور و قیام آن حضرت ، توسّط معصومین علیهم السلام بیان و مطرح شده است ، كه در كتاب هاى مختلف اهل سنّت و شیعه به طور مشروح و مبسوط مذكور مى باشد.
وقتى حضرت در مكّه معظّمه ظهور نماید، 313 نفر از اصحاب و فرماندهان او از اطراف و شهرهاى مختلف در كنار كعبه الهى جمع شوند و در دست هر كدام شمشیرى خواهد بود.
و سپس منادى بین زمین و آسمان گوید: این مهدى موعود است كه ظهور كرده و به شیوه حضرت داوود و سلیمان علیهماالسلام قضاوت خواهد نمود و بیّنه و شاهد، لازم ندارد.
طبق آنچه در روایات آمده است : حكومت آن حضرت بین هفت تا نُه سال به طول خواهد انجامید.(4)
مدّت امامت : حضرت بنابر مشهور بین روایات ، روز جمعه ، نُهم ربیع الاوّل ، سال 260 هجرى قمرى پس از شهادت پدر بزرگوارش ، در سنین پنج سالگى به منصب و مقام عظمى و والاى امامت و خلافت نائل گردید.
و از آن زمان تاكنون حدود 1157 سال مى باشد و در آینده تا هر لحظه كه خداوند متعال اراده نماید، امامت و هدایت جامعه را به عهده خواهد داشت .
مدّت عمر: آن حضرت حدود پنج سال ، هم زمان با پدر بزرگوارش حضرت ابومحمّد، امام حسن عسگرى علیه السلام بوده و پس از آن تا این زمان - كه روى هم 1162 سال باشد - عمر پربركت آن حضرت مى باشد و در آینده تا هر زمان كه خداوند بخواهد، تداوم خواهد یافت .
نماز امام زمان علیه السلام دو ركعت است ، كه در هر ركعت سوره حمد یك مرتبه و چون به جمله ((إیّاك نعبد و ایّاك نستعین )) برسد، صد مرتبه آن را تكرار نماید؛ و بعد از سوره حمد، یك مرتبه سوره توحید خوانده مى شود، همچنین هر یك از ذكر ركوع و سجود را هفت مرتبه بگوید.
و چون سلام نماز را دهد، تسبیح حضرت زهراء علیها السلام را بگوید و در بعضى عبارات آمده است كه بعد از آن ، نیز صد مرتبه صلوات بر محمّد و آل محمّد فرستاده شود.
و بعد از آن ، حوائج مشروعه خود را از خداوند طلب نماید.(5)

1- مطابق با بیست و دوّم مرداد ماه ، سال 247 هجرى شمسى مى باشد.
2- نام و لقب مبارك آن حضرت به عنوان امام ((محمّد، مهدى )) علیه السلام طبق عدد حروف اءبجد كبیر - 92، 59 - مى باشد.
3- طبق احادیث وارده : گفتن نام صریح امام زمان علیه السلام در زمان غیبت حرام و غیرمجاز است ، كه بعضى از آن احادیث ، ضمن چهل حدیث منتخب خواهد آمد.
4- شخصى از امام جعفر صادق علیه السلام سؤ ال نمود كه امام زمان علیه السلام چند سال حكومتش به طول مى انجامد؟ حضرت فرمود: هفت سال ، روزها و شبهایش به اندازه اى طولانى مى گردد كه یك سال آن مساوى است با ده سال از سالهاى دوران شما، پس مجموع حكومت آن حضرت هفتاد سال از سالهاى شما خواهد بود. غیبة طوسى : ص 474، ح 497، إعلام الورى : ج 2، ص 290. و در بعضى روایات آمده كه مدّت حكومت حضرت 309 (سیصد و نُه ) سال خواهد بود. توضیح در اوّلین پاورقى داستان 24 موجود است .
5- ولادت و دیگر حالات حضرت برگرفته شده است از:
اصول كافى : ج 1، تهذیب الا حكام : ج 6، تاریخ اهل البیت علیهم السلام ، مجموعة نفیسة ، اءعیان الشیعه : ج 2، كشف الغمّة : ج 2، ینابیع المودّة ، بحارالا نوار، جمال الاُسبوع ، دعوات راوندى ، إعلام الورى طبرسى : ج 2، دلائل الا مامة و… .

دیوار مسجد کوفه خراب شد و این از نشانه های ظهور است.

همزمان با سالروز ضربت ‌خوردن امیرالمؤمنین علی ابن ابیطالب علیه السلام، یعنی 19 رمضان سال 1434 قمری مقارن با 6 مرداد 1392 شمسی، دیوار مسجد کوفه از سمت باب الحجة ترک برداشت. به گفته شاهدان عینی این اتفاق با صدای مهیب و رعب‌انگیزی همراه بوده است.

بسیاری از سایت‌های عربی از این اتفاق به عنوان یکی از نشانه‌های غیرقطعی ظهور نام می‌برند؛ چرا که در روایتی از امام حسین علیه السلام آمده است:

«عن محمد بن سنان، عن الحسین بن المختار، عن أبی عبد الله علیه السلام قال: إذا هدم حائط مسجد الكوفة مما یلی دار عبد الله بن مسعود، فعند ذلك زوال ملك القوم، وعند زواله خروج القائم علیه السلام»

چون دیوار مسجد کوفه در قسمت خانه عبدالله بن مسعود ویران شود، در آن هنگام حکومت قوم به فرجام می‌رسد و قائم علیه السلام ظهور می‌نماید …

 حکایت نجم اسود

 در کتاب نجم الثاقب روایت است که :

مردی در قریه دقوسا که یکی از قریه های کنار نهر فرات بزرگ است ، ساکن بود . نام آن مرد نجم و لقبش اسود بود و او از اهل خیر و نیکی و صلاح بود . از برای او، زن صالحه ای بود که او را فاطمه می گفتند . او نیز زنی خیر و صالحه بود . این مرد و زن هر دو نابینا گشتند  و مدتی بر این حال صفیقه باقی ماندند . و این در سال 712 بود .

پس در یکی از شبها ، زن دید که دستی بر سر او کشیده شد . و گوینده ای گفت : ((حق تعالی ، کوری تو را زایل گردانیده است و برخیز شوهر خود ابو علی [نجم] را خدمت کن و در خدمت به او کوتاهی مکن .))

زن گفت : (( پس من چشم گشودم و خانه را پر از نور دیدم . دانستم که این حضرت قائم است .))