یا ابا صالح المهدی ادرکنی

گنج سلیمان در اسپانیا

شعبى مى گوید:
روزى عبدالملك بن مروان مرا فراخواند و گفت: موسى بن نصر - فرمانده ما در افریقا و امیر طارق بن زیاد فاتح اسپانیا - نامه اى براى من فرستاده و در آن نوشته است: به من خبر داده اند كه حضرت سلیمان (علیه السلام) در زمان خود به گروه جن امر كرده است كه شهرى از مس براى او بسازند، و تمام عفریت هاى و جنیان براى ساختن آن گرد آمدند و آن را از چشمه غنى مسى كه خداوند براى سلیمان پدید آورده بود، بنا كردند.
محل این شهر در بیابانى در اسپانیا است، و گنجهایى كه سلیمان به ودیعه گرفته بود، در آن است. من مى خواهم به طرف آن حركت كنم.
یكى از كارگزاران نزدیكم مرا مطلع نموده است كه مسیر منتهى به آن، بسیار ناهموار و دشوار است، بدون آمادگى و پشتیبانى لازم و آذوقه زیاد نمى توان این مسافت طولانى و دشوار را طى نمود، و هیچ كس ‍ جز ((دارا بن دارا)) - پادشاه ایران كه به دست اسكندر مغلوب شد - نتوانسته است، به بخشى از آن برسد.
هنگامى كه اسكندر او را كشت، گفت: قسم به خدا! تمام سرزمینها را به تصرف خود در آوردم و اهل هر سرزمین پیش تسلیم فرود آورده اند. هیچ زمینى نمانده كه من در آن گام ننهاده باشم مگر این سرزمین كه در اسپانیاست.
دارا آن را دیده است، به همین دلیل قصد آنجا نموده ام تا از دست یافتن به حدى كه دارا بدان رسیده است باز نمانم.
یك سال طول كشید تا اسكندر نیز خود را آماده و مجهز نمود، هنگامى كه فكر مى كرد آمادگى این كار را یافته است گروهى از افرادش را براى تحقیق فرستاد. آنان پس از تحقیق به او اطلاع دادند كه موانعى غیر قابل عبور در مسیر منتهى به آنجا وجود دارد. اسكندر نیز از رفتن منصرف شد.
عبدالملك بن مروان پس از گفت و گو با من، نامه اى به موسى بن نصر نوشت و به او دستور آمادگى و تهیه پشتیبانى لازم براى اجراى این كار را صادر كرد.
موسى بن نصر آماده گردید و به طرف آن شهر خارج شد، و آنجا را دیده و بر احوال آن آگاهى یافت و بازگشت.
او گزارشى براى عبدالملك تهیه كرد و در آخر گزارش چنین نوشت: بعد از گذشت روزهاى زیادى و هنگامى كه آذوقه ما به پایان رسید به دریاچه اى - كه درختان زیادى در اطراف آن وجود داشت. رسیدم در آنجا به دیوار آن شهر برخوردیم.
من به كنار دیوار شهر رفتم. بر روى آن كتیبه اى به زبان عربى نوشته شده بود. ایستادم و آن را خواندم و دستور دادم از آن نسخه بردارى نمودند. در آن كتیبه این شعر نوشته شده بود:
و آنان كه صاحب عزت و مقام هستند بدانند؛ و آنان كه آرزوى جاودانگى دارند: كه هیچ موجود زنده اى جاودانه نیست. اگر مخلوقى مى توانست در این مسابقه به جاودانگى برسد، سلیمان بن داود بود كه بدان مى رسید. آن كسى كه مس چون چشمه اى جوشان براى او جارى شد، و فوران مس براى او بخششى نامحدود بود، پس به گروه جنییان امر كرد با آن بنایى به یادگار بسازید؛
كه تا قیامت باقى مانده و شكسته و فرسوده نشود. آنها نیز در سطح وسیعى آغاز به كار كردند و به شكل هول انگیزى؛ بر اساس قواعد و اصول محكم، سر به آسمان كشید. و مس را در قالبهاى مستطیل شكلى ریخته و حصار آن را ساختند؛ آنچنان كه از سخره هاى سخت و داغ استوار شد. و تمام گنجینه هاى زمین را در آن جاى داد. و در آینده این گنج نامحدود آشكار خواهد شد. آن گنج نامحدود آشكار خواهد شد. آن گنجینه در اعماق زمین پنهان شد. و در طبقات سخت زمینى انباشته ماند. فرمانروایى گذشته او پس از او باقى نماند، تا این كه تبدیل به گورى شد ناپایدار؛ این براى آن است كه دانسته شود كه حكومت پایدار نیست؛ مگر حكومت پر از نعمت و بخشش خداوند، هنگامى خواهد رسید كه از نسل عدنان آن سرور متولد شود. او از نسل هاشم و بهترین مولود خواهد بود. خداوند او را با نشانه هایى كه مخصوص مى گرداند، بر مى انگیزد؛ تا به سوى تمامى مخلوقات سفید و سیاه خدا برود. كلیدهاى تمامى گنجینه هاى زمین را داراست. و جانشینان او همه آن كلیدها را خواهند داشت. آنها خلفا و حجت هاى دوازده گانه هستند. كه پس از بعثت او، جانشینان و سروران والا مقام هستند. تا این كه قائم آنها به امر خداوند قیام مى كند. در آن هنگام از آسمان، او را به نام صدا مى زنند. هنگامى كه عبدالملك نامه را خواند و ((طالب بن مدرك))، فرستاده موسى بن نصر او را به وضوح مطلع ساخت، به ((محمد بن شهاب زهرى )) كه آنجا حضور داشت گفت: نظرت درباره این موضوع عجیب چیست؟
زهرى گفت: به گمان من گروه جنى كه مسئولیت حفاظت از شهر را به عهده دارند هركه را بخواهد به طرف شره برود به خیال و توهم مى افكند.
عبدالملك گفت: راجع به كسى كه از آسمان او را صدا مى زنند اطاعى دارى؟
زهرى گفت: از این مطلب درگذر.
عبدالملك گفت: چگونه از این درگذرم كه این امرى است بزرگ و دور از ذهن؟ باید با صراحت آنچه كه از آن مى دانى بگویى، آیا مرا آزار مى دهى یا چیزى را از من مخفى مى نمایى؟
زهرى گفت: على بن الحسین (علیه السلام) به من گفته است: او مهدى و از نسل فاطمه (علیها السلام) دختر رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) است.
عبدالملك گفت: هر دوى شما دروغ مى گویید، سخنان هر دوى شما همیشه باطل و قول شما دروغ بوده است. او مردى از نسل ماست.
زهرى گفت: من فقط سخن على بن الحسین (علیه السلام) را نقل كردم، اگر مى خواهى از خودش بپرس؛ چرا مرا ملامت مى كنى؟ اگر دروغ است او دروغ گفته، و اگر راست مى گوید یكى از دشمنان شما به شما كمك كرده است.
عبدالملك گفت: من نیازى به سئوال از فرزندان ابوتراب ندارم. اى زهرى! این مطلب را پوشیده دار تا كسى از آن مطلع نگردد.
زهرى گفت: به خاطر تو به كسى نخواهم گفت.(1)

1- بحار الانوار، ج 51، ص 164 - 166

 امسال به حج مرو

حسین بن على بن بابویه قمى (برادر شیخ صدوق) مى گوید:
پدرم، نامه اى به شیخ ابوالقاسم حسین بن روح (نوبختى) سومین نائب خاص امام زمان (علیه السلام) نوشت و از حضرت در خواست اجازه تشرف به حج نمود.
پاسخ حضرت این بود: امسال خارج مشو!
پدرم مجددا نامه اى نوشت كه حج من نذر واجب مى باشد آیا جایز است كه خوددارى كنم؟
حضرت پاسخ داد: اگر ناچارى بروى با آخرین كاروان حركت كن.
پدرم چنین نمود، و با آخرین كاروان حركت كرد و سالم ماند؛ اما كاروانهاى دیگر كه پیشتر حركت كرده بودند همگى (در فتنه قرامطه كه در همان سال، یعنى 329 هجرى علیه حجاج بیت الله، به وجود آمده بود) كشته شدند.(1)

1- غیبه شیخ طوسى، ص 322، التوقیعات الوارده؛ بحار الانوار، ج 51، ص 293

 نطق آب و نطق خاك و نطق گل

حسین بن علوان مى گوید:
داستانى را از همام بن حارث شنیدم كه مى گفت: از وهب بن منبه شنیده است. آن را براى امام جعفر صادق (علیه السلام) نقل كردم.
حضرت (علیه السلام) فرمود: درست است. (و داستان چنین بود)
شبى كه موسى (علیه السلام) در كوه طور مورد خطاب واقع شد، به هر درختى در كوه هر سنگ و گیاه كه نگاه مى كرد، مى دید كه ناطق به نام محمد و دوازده جانشین او هستند.
موسى (علیه السلام) عرض كرد: بار الها! تمام مخلوقات ناطق به نام محمد (صلى الله علیه و آله و سلم) و جانشینان دوازده گانه او هستند. منزلت آنها نزد تو چه قدر است؟
خداوند مى فرماید: اى پسر عمران! من آنان را قبل از به وجود آوردن انوار؛ خلق كرده و در خزانه قدس خود قرار دادم در حالى كه در بوستان مشیتم در نسیم روحانى جبروتم در گردش بودند، و ملكوت مرا از همه سو مشاهده مى نمودند، تا این كه مشیتم (به وجود خاكى آنها) تعلق گیرد و قضا و قدرم جارى شود.
اى پسر عمران! آنها را نخستین آفرینش خود قرار دادم حتى بهشت خود را به واسطه وجود آنها زینت دادم.
اى پسر عمران! متمسك به آنها باش كه اینان خزانه دار علم من و جایگاه اسرار حكمت من، و معدن نور من هستند…(1)

1- بحارالانوار ج 51، ص 149

پیاده‌روی اربعین بهترین فرصت برای معرفی حسین(ع) به عالم

آیت‌الله محمدتقی بهجت فومنی درباره نقش پیاده‌روی روز اربعین می‌گوید: روایت دارد که امام زمان(عج) که ظهور فرمود، ما بین ركن و مقام می ایستد و پنج ندا می‌کند به اهل عالم :

1. «الا یا اهل العالم انا الامام القائم»
آگاه باشید ای جهانیان كه منم امام قائم
2. «الا یا اهل العالم انا الصمصام المنتقم»
آگاه باشید ای اهل عالم كه منم شمشیر انتقام گیرنده
3. «الا یا اهل العالم ان جدی الحسین قتلوه عطشانا»
بیدار باشید ای اهل عالم كه جد من حسین را تشنه كام كشتند
4. «الا یا اهل العالم ان جدی الحسین طرحوه عریانا
بیدار باشید ای اهل عالم كه جد من حسین را عریان روی خاك افكندند
5. «الا یا اهل العالم ان جدی الحسین سحقوه عدوانا»
آگاه باشید ای جهانیان كه جد من حسین را از روی كینه توزی پایمال كردند

امام زمان خودش را به واسطه امام حسین(ع) به همه عالم معرفی می‌کنند … بنابراین در آن زمان باید همه مردم عالم، حسین(ع) را شناخته باشند…
اما الان هنوز همه مردم عالم، حسین(ع) را نمی‌شناسند و این تقصیر ماست، چون ما برای سیدالشهدا(ع) طوری فریاد نزدیم که همه عالم صدای ما را بشنود، پیاده‌روی اربعین بهترین فرصت برای معرفی حسین(ع) به عالم است.

 حکایت ملا زین العابدین سلماسی

در کتاب دارالسلام روایت است که :

خبر داد مرا عالم صالح تقی ، میرزا محمد باقر سلماسی ، خلف صاحب مقاماتعالیه و مراتب سامیه آخوند ملا زین العابدین سلماسی که جناب میرزا محمد علی قزوینی مردی بود زاهد و عابد و ثقه. و او را میل مفرطی بود به علم جفر و حروف و به جهت تحصیل آن سفرها کرده و به بلاد ها رفته و میان او و والد (ره) صداقتی بود .پس آمد به سامره در آن اوقات که مشغول تعمیر و ساختن عمارت مشهد و قلعه عسکریین (ع) بودیم.

پس در نزد ما منزل کرد و بود تا آنکه برگشتیم به وطن خود کاظمین و سه سال مهمان ما بود . پس روزی به من گفت : (( سینه ام تنگ شده و صبرم تمام گشته و به تو حاجتی دارم و پیغامی نزد والد معظم تو .))

گفتم: چیست ؟

گفت : در آن ایام کهدر سامره بودم ، حضرت حجت (عج) را در خواب دیدم . پس سوال کردم که کشف کند برای من علمی را که عمر خود را در آن صرف کردم. پس فرمود که : (( آن نزد مصاحب تو است.)) و اشاره فرمود به والد تو .

پس عرض کردم : او سر خود را از من پوشیده می دارد.

فرمود : این چنین نیست . از او مطالبه کن که از تو منع نخواهد کرد .

پس بیدار شدم و برخاستم که به نزد او بروم . دیدم که رو به من می آید در طرفی از صحن مقدس. پیش از آنکه سخن گویم ، فرمود : (( چرا شکایت کردی از من در نزد حجت (عج) ؟ کی از من سوال کردی چیزی را که در نزد من بود پس بخل کردم ؟))

پس خجل شدم و سر به زیر انداختم . و حال سه سال است که ملازم و مصاحب او شدم ، نه او  حرفی از این علم به من فرموده و نه مرا قدرت بر سوال است و تا حال به احدی ابراز ننمودم ، اگر توانی این کربت را از من کشف نما.

پس از صبر او تعجب کردم و به نزد والد رفتم و آنچه شنیدم گفتم و پرسیدم که: ((از کجا دانستی که او در نزد امام (عج) شکایت کرده؟ ))

گفت که (( آن جناب در خواب به من فرمود )) و خواب را نقل ننمود .