یا ابا صالح المهدی ادرکنی

گنج سلیمان در اسپانیا

شعبى مى گوید:
روزى عبدالملك بن مروان مرا فراخواند و گفت: موسى بن نصر - فرمانده ما در افریقا و امیر طارق بن زیاد فاتح اسپانیا - نامه اى براى من فرستاده و در آن نوشته است: به من خبر داده اند كه حضرت سلیمان (علیه السلام) در زمان خود به گروه جن امر كرده است كه شهرى از مس براى او بسازند، و تمام عفریت هاى و جنیان براى ساختن آن گرد آمدند و آن را از چشمه غنى مسى كه خداوند براى سلیمان پدید آورده بود، بنا كردند.
محل این شهر در بیابانى در اسپانیا است، و گنجهایى كه سلیمان به ودیعه گرفته بود، در آن است. من مى خواهم به طرف آن حركت كنم.
یكى از كارگزاران نزدیكم مرا مطلع نموده است كه مسیر منتهى به آن، بسیار ناهموار و دشوار است، بدون آمادگى و پشتیبانى لازم و آذوقه زیاد نمى توان این مسافت طولانى و دشوار را طى نمود، و هیچ كس ‍ جز ((دارا بن دارا)) - پادشاه ایران كه به دست اسكندر مغلوب شد - نتوانسته است، به بخشى از آن برسد.
هنگامى كه اسكندر او را كشت، گفت: قسم به خدا! تمام سرزمینها را به تصرف خود در آوردم و اهل هر سرزمین پیش تسلیم فرود آورده اند. هیچ زمینى نمانده كه من در آن گام ننهاده باشم مگر این سرزمین كه در اسپانیاست.
دارا آن را دیده است، به همین دلیل قصد آنجا نموده ام تا از دست یافتن به حدى كه دارا بدان رسیده است باز نمانم.
یك سال طول كشید تا اسكندر نیز خود را آماده و مجهز نمود، هنگامى كه فكر مى كرد آمادگى این كار را یافته است گروهى از افرادش را براى تحقیق فرستاد. آنان پس از تحقیق به او اطلاع دادند كه موانعى غیر قابل عبور در مسیر منتهى به آنجا وجود دارد. اسكندر نیز از رفتن منصرف شد.
عبدالملك بن مروان پس از گفت و گو با من، نامه اى به موسى بن نصر نوشت و به او دستور آمادگى و تهیه پشتیبانى لازم براى اجراى این كار را صادر كرد.
موسى بن نصر آماده گردید و به طرف آن شهر خارج شد، و آنجا را دیده و بر احوال آن آگاهى یافت و بازگشت.
او گزارشى براى عبدالملك تهیه كرد و در آخر گزارش چنین نوشت: بعد از گذشت روزهاى زیادى و هنگامى كه آذوقه ما به پایان رسید به دریاچه اى - كه درختان زیادى در اطراف آن وجود داشت. رسیدم در آنجا به دیوار آن شهر برخوردیم.
من به كنار دیوار شهر رفتم. بر روى آن كتیبه اى به زبان عربى نوشته شده بود. ایستادم و آن را خواندم و دستور دادم از آن نسخه بردارى نمودند. در آن كتیبه این شعر نوشته شده بود:
و آنان كه صاحب عزت و مقام هستند بدانند؛ و آنان كه آرزوى جاودانگى دارند: كه هیچ موجود زنده اى جاودانه نیست. اگر مخلوقى مى توانست در این مسابقه به جاودانگى برسد، سلیمان بن داود بود كه بدان مى رسید. آن كسى كه مس چون چشمه اى جوشان براى او جارى شد، و فوران مس براى او بخششى نامحدود بود، پس به گروه جنییان امر كرد با آن بنایى به یادگار بسازید؛
كه تا قیامت باقى مانده و شكسته و فرسوده نشود. آنها نیز در سطح وسیعى آغاز به كار كردند و به شكل هول انگیزى؛ بر اساس قواعد و اصول محكم، سر به آسمان كشید. و مس را در قالبهاى مستطیل شكلى ریخته و حصار آن را ساختند؛ آنچنان كه از سخره هاى سخت و داغ استوار شد. و تمام گنجینه هاى زمین را در آن جاى داد. و در آینده این گنج نامحدود آشكار خواهد شد. آن گنج نامحدود آشكار خواهد شد. آن گنجینه در اعماق زمین پنهان شد. و در طبقات سخت زمینى انباشته ماند. فرمانروایى گذشته او پس از او باقى نماند، تا این كه تبدیل به گورى شد ناپایدار؛ این براى آن است كه دانسته شود كه حكومت پایدار نیست؛ مگر حكومت پر از نعمت و بخشش خداوند، هنگامى خواهد رسید كه از نسل عدنان آن سرور متولد شود. او از نسل هاشم و بهترین مولود خواهد بود. خداوند او را با نشانه هایى كه مخصوص مى گرداند، بر مى انگیزد؛ تا به سوى تمامى مخلوقات سفید و سیاه خدا برود. كلیدهاى تمامى گنجینه هاى زمین را داراست. و جانشینان او همه آن كلیدها را خواهند داشت. آنها خلفا و حجت هاى دوازده گانه هستند. كه پس از بعثت او، جانشینان و سروران والا مقام هستند. تا این كه قائم آنها به امر خداوند قیام مى كند. در آن هنگام از آسمان، او را به نام صدا مى زنند. هنگامى كه عبدالملك نامه را خواند و ((طالب بن مدرك))، فرستاده موسى بن نصر او را به وضوح مطلع ساخت، به ((محمد بن شهاب زهرى )) كه آنجا حضور داشت گفت: نظرت درباره این موضوع عجیب چیست؟
زهرى گفت: به گمان من گروه جنى كه مسئولیت حفاظت از شهر را به عهده دارند هركه را بخواهد به طرف شره برود به خیال و توهم مى افكند.
عبدالملك گفت: راجع به كسى كه از آسمان او را صدا مى زنند اطاعى دارى؟
زهرى گفت: از این مطلب درگذر.
عبدالملك گفت: چگونه از این درگذرم كه این امرى است بزرگ و دور از ذهن؟ باید با صراحت آنچه كه از آن مى دانى بگویى، آیا مرا آزار مى دهى یا چیزى را از من مخفى مى نمایى؟
زهرى گفت: على بن الحسین (علیه السلام) به من گفته است: او مهدى و از نسل فاطمه (علیها السلام) دختر رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) است.
عبدالملك گفت: هر دوى شما دروغ مى گویید، سخنان هر دوى شما همیشه باطل و قول شما دروغ بوده است. او مردى از نسل ماست.
زهرى گفت: من فقط سخن على بن الحسین (علیه السلام) را نقل كردم، اگر مى خواهى از خودش بپرس؛ چرا مرا ملامت مى كنى؟ اگر دروغ است او دروغ گفته، و اگر راست مى گوید یكى از دشمنان شما به شما كمك كرده است.
عبدالملك گفت: من نیازى به سئوال از فرزندان ابوتراب ندارم. اى زهرى! این مطلب را پوشیده دار تا كسى از آن مطلع نگردد.
زهرى گفت: به خاطر تو به كسى نخواهم گفت.(1)

1- بحار الانوار، ج 51، ص 164 - 166